Portal Orzeczeń

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 września 2018 roku

Sąd Rejonowy w Grajewie II Wydział Karny

w składzie:

Przewodniczący: SSR Andrzej Myśliński

Protokolant: Ewelina Kiler

w obecności oskarżyciela -------

po rozpoznaniu na rozprawie w dniach: 06.04.2018 roku, 24.05.2018 roku i 18.09.2018 roku

sprawy przeciwko

D. S.

synowi G. i B. z d. B.

urodz. (...) w S.

obwinionemu o to, że:

I. w dniu 22 grudnia 2017 roku około 18:23 na trasie K (...) w miejscowości G. gm. S. woj. (...), kierując samochodem osobowym m-ki S. o nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość o 35 km/h jadąc z prędkością 85 km/h w miejscu gdzie obowiązywała prędkość 50 km/h,

tj. o czyn z art. 92a kw

II. w dniu 22 grudnia 2017 roku około 18:23 na trasie K (...) w miejscowości G. gm. S. woj. (...), kierując samochodem osobowym m-ki S. o nr rej. (...) naruszył dopuszczalność używania przednich świateł przeciwmgielnych,

tj. o czyn z art. 97 kw w zw. z art. 51 ust. 5 Prawa o ruchu drogowym

1.  Obwinionego D. S. uznaje za winnego popełnienia zarzucanych mu czynów opisanych w pkt I i II wniosku o ukaranie z art. 92a kw i z art. 97 kw w zw. z art. 51 ust. 5 Prawa o ruchu drogowym i za to na mocy art. 92a kw w zw. z art. 9 § 2 kw wymierza mu karę grzywny w kwocie 400,- (czterystu) złotych.

2.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 40,- (czterdziestu) złotych tytułem opłaty sądowej oraz obciąża go zryczałtowanymi wydatkami postępowania w sprawie w kwocie 120,- (stu dwudziestu) złotych.

Sygn. akt II W 33/18

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego w sprawie ustalono następujący stan faktyczny:

W dniu 22.12.2017 roku T. Ł. funkcjonariusz policji z Komendy Powiatowej Policji w G. pełnił służbę patrolową i w trakcie służby wykonywał czynności związane z pomiarem prędkości pojazdów przejeżdzających przez miejscowość G. gmina S. województwa (...). O godzinie 18:23 dokonał laserowym miernikiem prędkości Laser TruCam nr (...) pomiaru prędkości samochodu osobowego marki S. o nr rej. (...). W wyniku powyższego pomiaru ustalił, iż kierowca tegoż pojazdu D. S. poruszał się swoim pojazdem z prędkością 85 km/h w miejscu gdzie dopuszczalna prędkość wynosiła 50 km/h, używając w trakcie jazdy przednich świateł przeciwmgielnych przy dobrych warunkach atmosferycznych. Po zatrzymaniu D. S. - odmówił przyjęcia mandatu.

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie następujących dowodów:

1.  zeznań świadków A. M. k. 24, T. Ł. k. 24-25, 6-7,

2.  notatki urzędowej k. 1-2,

3.  świadectwa legalizacji k. 4.

4.  nagrań k. 34, 37.

D. S. nie przyznał się do popełnienia zarzucanych mu czynów. Podał, iż jechał wraz G. G. samochodem osobowym marki S. o nr rej. (...) i w miejscowości G. został zatrzymany do kontroli drogowej przez patrol policji. Jeden z funkcjonariuszy policji spytał się gdzie się tak spieszą i dlaczego jedzie na światłach przeciwmgielnych. Stwierdził, iż podeszli do przodu pojazdu i stwierdził, iż światła przeciwmgielne nie były włączone. Następnie policjant pokazał mu dowód popełnienia wykroczenia w postaci zdjęcia na którym było widać pojazd z zapalonymi światłami mijania i włączonymi światłami przeciwmgielnymi. Wyjaśnił jednak, iż na zdjęciu nie udało się odczytać znaków identyfikacyjnych pojazdu-tablic rejestracyjnych. Odmówił przyjęcia mandatu bo pojazd na zdjęciu nie był jego pojazdem. W kolejnych swych wyjaśnieniach dodał, iż nawet jeśli to jego pojazd został nagrany to sposób wykonania pomiaru budzi wątpliwości co do jego prawidłowości w tym co do wymagań którym powinien odpowiadać przyrząd do pomiaru prędkości.

SĄD ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE:

Wyjaśnienia nieprzyznającego się do winy obwinionego nie zasługują na obdarzenie ich wiarą albowiem są sprzeczne są z zeznaniami świadków A. M. i T. Ł..

Z zeznań tych świadków wynika, że w dniu 22.12.2017 roku pełniąc służbę w miejscowości G. dokonywali pomiaru prędkości przejeżdzających pojazdów. W trakcie tego około godziny 18:23 T. Ł. urządzeniem laserowym miernikiem prędkości Laser TruCam nr (...) dokonał pomiaru prędkości samochodu osobowego marki S. o nr rej. (...). a następnie zatrzymał go do kontroli. Kierującemu okazał zarejestrowaną prędkość jej pojazdu wynoszącą 85 km/h, gdy dopuszczalna prędkość na tym odcinku wynosiła 50 km/h. T. Ł. i A. M. nie mieli wątpliwości, iż pomiaru prędkości dotyczył pojazdu którym kierował obwiniony.

W ocenie Sądu zeznania świadków A. M. i T. Ł. zasługują na obdarzenie ich wiarą. Świadkowie są osobami obcymi dla obwinionego i nie mieli żadnych powodów, aby zeznawać na jego niekorzyść.

Ponadto powyższe zeznania znajdują potwierdzenie w notatce urzędowej k. 1 z której wynika, iż T. Ł. dokonał pomiaru prędkości pojazdu obwinionego urządzeniem Laser TruCam nr (...) dzięki czemu ustalono prędkość jej pojazdu na 85 km/h w obszarze zabudowanym.

Urządzenie, jakim dokonano pomiaru miało aktualne świadectwo legalizacji ponownej (k. 4).

Zdaniem Sądu zeznania G. G. nie wniosły istotnych okoliczności do sprawy albowiem świadek ten faktycznie nie znał prędkości pojazdu którym jechał i czy pojazd ten miał włączone światła przeciwmgielne.

Odnośnie nagrania z pomiaru prędkości dokonanego przez T. Ł. k. 34 wynika, iż pojazd ( którego danych nie widać), a którego ten pomiar dotyczył poruszał się z prędkością 85 km/h, a pomiar miał miejsce z dystansu 321,3 metra. Pojazd ten jechał jako pierwszy w kolumnie pojazdów i przed nim nie było innych pojazdów. Ponadto pojazd ten miał włączone światła przeciwmgielne.

Treść nagrania złożonego przez obwinionego k. 37 przedstawia zaś rozmowę obwinionego po zatrzymaniu jego pojazdu z interweniującym funkcjonariuszem policji T. Ł. i treść nagrania jest zbieżna z zeznaniami tegoż funkcjonariusza policji.

W świetle powyższych dowodów Zdaniem Sądu nie ma żadnych wątpliwości, iż pomiar prędkości dokonany przez T. Ł. dotyczył pojazdu którym kierował obwiniony. W tym zakresie treść nagrania k. 34 pokrywa się z zeznaniami A. M. i T. Ł., a ponadto zarejestrowany obraz wskazuje wyraźnie, iż przed pojazdem którego dotyczyły czynności policjantów nie było innych pojazdów.

Powyższe dowody w sposób jednoznaczny pozwalają ustalić, iż wyjaśnienia obwinionego składane były niezgodnie z rzeczywistością jedynie w celu uniknięcia odpowiedzialności za popełniony czyn. Z urzędu Sądowi wiadomo, iż z miejsca dokonywania pomiaru przez funkcjonariusza policji T. Ł. tj. w miejscowości G. wpływa do tut. Sądu bardzo duża liczba spraw o przekroczenie prędkości i postępowania o czyny z art. 92a kw w tym odnośnie pomiarów prędkości dokonywanych przez tego konkretnego funkcjonariusza policji.

Dlatego zwrócić należy uwagę, iż pomiar prędkości przez wskazanego powyżej funkcjonariuszy policji który posiada w tej mierze stosowne przeszkolenie dokonywany był w miejscu w którym wcześniej ta osoba dokonywały takich czynności w liczbach liczonych co najmniej w setki i w tej mierze wielokrotnie zeznawał on podając okoliczności w tym co do sposobu i miejsca wykonywania pomiaru prędkości.

Z zeznań świadków i notatki k. 1 wynika, że pomiar został dokonany prawidłowo i dotyczył pojazdu którym kierował obwiniony. Urządzenie, jakim dokonano pomiaru miało aktualne świadectwo legalizacji (k. 4).

Z powyższych względów Sąd uznał, że zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił na przypisanie obwinionemu popełnienia czynu polegającego na tym, że: w czasie, miejscu i okolicznościach jak w zarzucanym mu czynie przekroczyła dopuszczalną prędkość o km/h jadąc z prędkością 85 km/h, gdzie dozwolona prędkość wynosi 50 km/h.

Z jednoznacznych zeznań A. M. i T. Ł. które znalazły potwierdzenie w obrazie z nagrania pomiaru wynika jednoznacznie, iż obwiniony poruszał się pojazdem marki S. o nr rej. (...) z włączonymi przednimi światłami przeciwmgielnymi.

Art. 51 ustawy prawo o ruchu drogowym określa zasady używania świateł i w ust. 5 wskazane jest, iż na drodze krętej, oznaczonej odpowiednimi znakami drogowymi, kierujący pojazdem może używać przednich świateł przeciwmgłowych od zmierzchu do świtu, również w warunkach normalnej przejrzystości powietrza.

Powyższe wskazuje, iż D. S. naruszył dopuszczalność używania przednich świateł przeciwmgielnych.

W art. 97 kw sankcjonuje się zachowania określonych w tym przepisie kategorii podmiotów, które polegają na naruszeniu innych – niż ujętych w art. 84–96b KW – przepisów ustawy – Prawo o ruchu drogowym lub przepisów wydanych na jej podstawie.

Strona przedmiotowa wykroczenia z art. 92a kw polega na niestosowaniu się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. Jeśli chodzi o ograniczenie prędkości określone ustawą, to miarodajny jest art. 20 Pr.Drog, który wyznacza następujące dopuszczalne prędkości na obszarze zabudowanym:

a) w godzinach od 5 do 23 – 50 km/h,

b) w godzinach od 23 do 5 – 60 km/h.

Wykroczenie z art. 92a KW jest wykroczeniem formalnym, żaden skutek, ani materialny, ani sytuacyjny, nie należy do jego znamion. Konstrukcyjnie art. 92a kw należy do wykroczeń zagrożenia abstrakcyjnego: ustawodawca przyjął dyktowane doświadczeniem życiowym założenie, że każde niepodporządkowanie się ograniczeniu prędkości jest niebezpieczne, nawet jeżeli w konkretnych okolicznościach niebezpieczne nie było.

Mając powyższe na uwadze czyn obwinionego należało zakwalifikować z art. 92a kw.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się dyrektywami art. 33kw.

Sąd uznał, że szkodliwość społeczna czynów, jakich dopuścił się obwiniony, jest duża. Wpływ na taką ocenę ma zachowanie się obwinionego, lekceważącego podstawowe zasady kształtujące bezpieczeństwo na drogach. Obwiniony nie stosował się do obowiązku przestrzegania administracyjnie dopuszczalnej prędkości poruszania się w obszarze zabudowanym, przekraczając dopuszczalną prędkość jazdy w obszarze zabudowanym aż o 35 km/h. Okolicznością łagodzącą dla obwinionego jest to, iż nie figuruje w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego.

Mając na uwadze wychowawcze cele kary oraz cele kary w zakresie prewencji ogólnej, Sąd uznał, że dla zrealizowania tych celów niezbędne było orzeczenie wobec obwinionego kary grzywny w kwocie 400 zł.

O kosztach rozstrzygnięto na zasadzie art. 118 § 1 kpw, § 2 i 3 ust.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.12.2017 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia, zaś o opłacie na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz.U. z 1983r, Nr49, poz.223 ze zmianami).