Portal Orzeczeń

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2018 roku

Sąd Rejonowy w Grajewie II Wydział Karny

w składzie:

Przewodnicząca: SSR Andrzej Myśliński

Protokolant: Ewelina Kiler

w obecności oskarżyciela ----

po rozpoznaniu w dniu 18 października 2018 roku na rozprawie

sprawy przeciwko W. F.

urodz. (...) w S.

synowi J. i W. z d. S.

obwinionemu o to, że:

w dniu 09 kwietnia 2018 roku około godz. 11:18 na drodze (...), na odcinku R.- C. gm. G., woj. (...), kierując samochodem marki S. o nr rej. (...) jechał z prędkością 130 km/h czym przekroczył dopuszczalną prędkość o 40 km/h w miejscu gdzie obowiązuje dopuszczalna prędkość 90 km/h,

tj. o wykroczenie z art. 92a kw

1.  Obwinionego W. F. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu z art. 92a kw i za to na mocy art. 92a kw wymierza mu karę grzywny w kwocie 300,- (trzystu) złotych.

2.  Zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 30,- (trzydziestu) złotych tytułem opłaty sądowej i obciąża go zryczałtowanymi wydatkami w sprawie w kwocie 120,- (stu dwudziestu) złotych.

Sygn. akt II W 254/18

UZASADNIENIE

Na podstawie całokształtu materiału dowodowego w sprawie ustalono następujący stan faktyczny:

W dniu 09.04.2018 roku M. S. (1), funkcjonariusz policji z (...) B., ok. godz. 11:18, podczas obserwacji ruchu drogowego w miejscowości S. na drodze (...) na odcinku R.-C. gm. G. woj. (...) zauważyła pojazd który poruszał się z nadmierną prędkością. M. S. (1) wykonała pomiar laserowym miernikiem prędkości TruCAM nr fabryczny (...). Urządzenie wykazało, że kierujący pojazdem marki S. nr rej. (...) W. F. poruszał się z prędkością 130 km/h w sytuacji, kiedy dozwolona prędkość w tym miejscu wynosi 90 km/h.

Powyższy stan faktyczny ustalono na podstawie następujących dowodów:

1.  zeznań świadka M. S. (1) k. 34, 12,

2.  notatki urzędowej z k. 1,

3.  świadectwa legalizacji k. 3,

4.  nagrania z płytki CD-R k. 4,

5.  protokołu z eksperymentu k. 5-6.

Słuchany w trakcie czynności wyjaśniających, W. F. nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Wyjaśnił, że jechał wtedy za dwoma pojazdami które poruszały się z prędkością około 80 km/h i po wyprzedzeniu ich i przejechaniu odcinka około 1 kilometra został zatrzymany przez patrol policji z powodu przekroczenia prędkości. Policjantka przedstawiła się, podała powód kontroli i okazała mu zarejestrowaną prędkość jego pojazdu. Podał, iż nie widział czasu pomiaru i odległości z jakiej była mierzona prędkość. Stwierdził, iż w przeciwnym kierunku jechały wtedy inne pojazdy i prędkość rejestrowana była z bardzo dużej odległości. Według niego nie jechał wtedy z prędkością 130 km/h.

SĄD ZWAŻYŁ, CO NASTĘPUJE:

Wyjaśnienia nieprzyznającego się do winy obwinionego nie zasługują na obdarzenie ich wiarą. Sprzeczne są z zeznaniami świadka M. S. (1). Z zeznań tegoż świadka oraz notatki urzędowej z k. 1 wynika, że w dniu 09.04.2018 roku M. S. (1) wraz z Z. M. pełnili służbę. Ok. godz. 11:18 podczas obserwacji ruchu drogowego w miejscowości S. - M. S. (1) zauważyła nadjeżdżający pojazd, który poruszał się z nadmierną prędkością. M. S. (1) wykonała pomiar laserowym miernikiem prędkości TruCAM nr fabryczny (...). Urządzenie wykazało, że kierujący pojazdem marki S. nr rej. (...) poruszał się z prędkością 130 km/h w sytuacji, kiedy dozwolona prędkość w tym miejscu wynosi 90 km/h. Po zatrzymaniu kierującego i jego wylegitymowaniu okazało się, że kierowca to W. F.. W związku z popełnionym wykroczeniem świadek nałożył na kierowcę mandat karny kredytowany w wysokości 200 zł oraz 6 punkty karne. Poinformował o prawie do omowy przyjęcia mandatu, z czego W. F. skorzystał nie podając powodów tego.

W ocenie Sądu zeznania świadka M. S. (1) zasługują na obdarzenie ich wiarą. Świadek jest osobą obcą dla obwinionego, nie miał powodów, aby zeznawać na jego niekorzyść.

Częściowe-ogólne potwierdzenie zeznania tegoż świadka znajdują w zeznaniach drugiego z interweniujących funkcjonariuszy policji tj. Z. M. z tym, iż ze względu na to, iż wykonywał on jedynie asekuracji i ilość wykonywanych podobnych czynności nie pamiętał on przebiegu działań wobec obwinionego.

Ponadto powyższe zeznania znajdują potwierdzenie w notatce urzędowej k. 1 z której wynika, iż M. S. (1) dokonała pomiaru prędkości pojazdu obwinionego urządzeniem TruCAM nr fabryczny (...) dzięki czemu ustalono prędkość jego pojazdu na 130 km/h.

Urządzenie, jakim dokonano pomiaru tj. miało aktualne świadectwo legalizacji ponownej (k. 3).

Odnośnie nagrania z pomiaru prędkości dokonanego przez M. S. (2) k. 4 i protokołu z eksperymentu k. 5-6 wynika, iż pojazd ( którego danych nie widać), a którego ten pomiar dotyczył poruszał się z prędkością 130 km/h, a pomiar miał miejsce z dystansu 279,6 metra. Pojazd ten jechał jako pierwszy w kolumnie pojazdów i przed nim nie było innych pojazdów.

W świetle powyższych dowodów Zdaniem Sądu nie ma żadnych wątpliwości, iż pomiar prędkości dokonany przez M. S. (2) dotyczył pojazdu którym kierował obwiniony. W tym zakresie treść nagrania k. 4 pokrywa się z zeznaniami M. S. (1), a ponadto zarejestrowany obraz wskazuje wyraźnie, iż przed pojazdem którego dotyczyły czynności policjantów nie było innych pojazdów.

Powyższe dowody w sposób jednoznaczny pozwalają ustalić, iż wyjaśnienia obwinionego składane były niezgodnie z rzeczywistością jedynie w celu uniknięcia odpowiedzialności za popełniony czyn. Dlatego zwrócić należy uwagę, iż pomiar prędkości dokonany został przez wskazanego powyżej funkcjonariusza policji który posiada w tej mierze stosowne przeszkolenie przez właściwe, nowoczesne urządzenie posiadające świadectwo legalizacji ponownej.

Z zeznań świadków, notatki k. 1 i nagrania k. 4 wynika, że pomiar został dokonany prawidłowo i dotyczył pojazdu którym kierował obwiniony.

Z powyższych względów Sąd uznał, że zebrany w sprawie materiał dowodowy pozwolił na przypisanie obwinionemu popełnienia czynu polegającego na tym, że: w czasie, miejscu i okolicznościach jak w zarzucanym mu czynie przekroczył dopuszczalną prędkość o 40 km/h jadąc z prędkością 130 km/h, gdzie dozwolona prędkość wynosi 90 km/h.

Strona przedmiotowa wykroczenia z art. 92a kw polega na niestosowaniu się do ograniczenia prędkości określonego ustawą lub znakiem drogowym. Jeśli chodzi o ograniczenie prędkości określone ustawą, to miarodajny jest art. 20 Pr.Drog, który zgodnie z ust.3 pkt 1 ppkt. d wyznacza w tym przypadku dopuszczalną prędkości na 90 km/h.

Wykroczenie z art. 92a KW jest wykroczeniem formalnym, żaden skutek, ani materialny, ani sytuacyjny, nie należy do jego znamion. Konstrukcyjnie art. 92a kw należy do wykroczeń zagrożenia abstrakcyjnego: ustawodawca przyjął dyktowane doświadczeniem życiowym założenie, że każde niepodporządkowanie się ograniczeniu prędkości jest niebezpieczne, nawet jeżeli w konkretnych okolicznościach niebezpieczne nie było.

Mając powyższe na uwadze czyn obwinionego należało zakwalifikować z art. 92a kw.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się dyrektywami art. 33kw.

Sąd uznał, że szkodliwość społeczna czynu, jakiego dopuścił się obwiniony jest duża. Wpływ na taką ocenę ma zachowanie się obwinionego, lekceważącego podstawowe zasady kształtujące bezpieczeństwo na drogach. Obwiniony nie stosował się do obowiązku przestrzegania administracyjnie dopuszczalnej prędkości poruszania się w przekraczając dopuszczalną prędkość jazdy aż o 40 km/h. Okolicznością łagodzącą dla obwinionego jest to, iż nie figuruje w ewidencji kierowców naruszających przepisy ruchu drogowego.

Mając na uwadze wychowawcze cele kary oraz cele kary w zakresie prewencji ogólnej, Sąd uznał, że dla zrealizowania tych celów niezbędne było orzeczenie wobec obwinionego kary grzywny w kwocie 300 zł.

O kosztach rozstrzygnięto na zasadzie art. 118 § 1 i 3 kpw, § 1 ust.1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 10.10.2001 r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty za wniesienie wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. Nr 118, poz.1269,) zaś o opłacie na podstawie art. 3 ust. 1 w zw. z art. 21 pkt. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity Dz.U. z 1983r, Nr49, poz.223 ze zmianami).